Chapter 1

@irrepressibless, z dedykacją dla Ciebie, bo się doczekać nie mogłaś! Możesz umierać. :D
__________

         Obudziłem się cały zlany potem. Ciężko oddychałem. Spojrzałem na zegarek. Trzynaście minut pozostało do naszej pobudki. Dźwignąłem się na łokcie, po czym usiadłem i przetarłem kilka razy twarz dłońmi. Przypomniało mi się, że dzisiaj ma się odbyć mecz z Brazylią w Katowickim Spodku, a zanim on się odbędzie czeka nas jeszcze lekki trening.

Nadal siedziałem na łóżku i ciężko dyszałem. Spojrzałem na swojego współlokatora, który nadal pogrążony we śnie znajdował się na łóżku niedaleko mojego. Już chyba wszyscy kibice wiedzą o tym, że łączy nas długoletnia przyjaźń. Patrzyłem na jego spokojny sen i cieszyłem się, że nie nachodzą go koszmary, tak jak mnie.

Kolejnej nocy dopadł mnie ten upiorny sen. Miałem już dosyć.

Przez moment jeszcze patrzyłem na jego błogi wyraz twarzy i zmierzwione włosy. Wyglądał uroczo i trochę żal mi go było, że za niedługo ten jego błogi stan pozostanie przerwany przez niemiłosierny dźwięk budzika.

W końcu ruszyłem do łazienki, by się odświeżyć i spróbować zapomnieć o koszmarze, jaki mnie dopadł.

Mój cel został osiągnięty i po prysznicu zupełnie zapomniałem jak przebiegał sen.

Wychodząc z łazienki w samych bokserkach zauważyłem, iż Kubiak siedział już na swoim łóżku i intensywnie pocierał twarz, aby się rozbudzić. W końcu opuścił ręce, podniósł na mnie wzrok i spojrzał zmęczonymi oczami. Z lekkim uśmiechem na ustach perfidnie patrzyłem na niego zupełnie przytomny.

- Idź się ogarnąć, zanim nam Igła wparuje do pokoju z kamerą w ręku – zaśmiałem się.

Michał prychnął i w tym momencie, jak na zawołanie, do naszego pokoju wpadł Ignaczak, oczywiście ze swoim sprzętem w ręku.

- Pobudka panowie! Dziś wielki mecz z Brazylią! Ha, ha!

- Jakbyśmy nie wiedzieli, Krzysiu… – Misiek spojrzał na niego wymownie.

Ja, opierając się ramieniem o ścianę, w końcu się ruszyłem i zacząłem wypychać libero poza próg naszego pokoju.

- Dobra, dobra – zacząłem. – Jak już nakręciłeś nas półnagich o poranku, to wypad – zaśmiałem się i ostatecznie zamknąłem mu drzwi przed nosem.

Kubiak głośno westchnął i poczłapał do łazienki.

Półtorej godziny pozostało do rozpoczęcia meczu. Wszyscy przebierali się w stroje meczowe, a Igła jedyny jeszcze latał w gaciach i kamerował co popadnie. Czasami działa to na nerwy, aczkolwiek większość z nas raczej już się do tego przyzwyczaiła.

Już się ustawialiśmy do odsłuchania hymnu przeciwnika, a następnie odśpiewania bądź, jak ktoś woli, odsłuchania naszego hymnu narodowego. Po jakże dennym, bez urazy, hymnie Canarinhos arbiter zapowiadał odśpiewanie a capella Mazurka Dąbrowskiego. Po dwóch dźwiękach hymnu cały Spodek zagrzmiał chórem kibiców śpiewających hymn.

Właśnie miałem przyłączyć się do odśpiewywania, gdy nagle głos uwiązł mi w gardle, nogi zmiękczały, a ręce zaczęły drżeć. Odruchowo zerknąłem w stronę Kubiaka. On spokojnie śpiewał hymn, jak i pozostali. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Oblała mnie fala gorąca, a potem zimna. W ciele aż czułem słowa hymnu, przez co ukłuł mnie strach. O co mi, do jasnej cholery chodziło?! Miałem ochotę sobie przyłożyć. Postanowiłem głęboko oddychać i wsłuchać się w śpiew naszych magicznych kibiców.

Na niewiele się to zdało, gdyż cały czas wewnątrz czułem ten dziwny niepokój. Jednakże, gdy hymn się zakończył, a kibice zaczęli wiwatować, to to uczucie momentalnie zniknęło, a na jego miejsce zagrzał się we mnie duch walki.

         Po kilku chwilach już słyszeliśmy pierwszy gwizdek tego spotkania.