Chapter 3

Dodane z małym poślizgiem, wybaczcie, ale w szkole postanowili dowalić na tydzień przed feriami najwięcej jak się da.

Krótkie, krótkie, wiem! Lecz musicie się przyzwyczaić do tego. Więcej z siebie nie wykrzesam, a łączenie trzech rozdziałów nie byłoby najlepszym pomysłem. 

Po przeczytaniu tego rozdziału możecie się zrazić do mojej wyobraźni, ale cóż... xD To już zależy od Was, czy będziecie chcieli się dowiedzieć, co będzie dalej. ;)

__________

Przeraziłem się. Szybko podbiegłem do zebranej grupki i przepchnąłem się przez nich do leżącej osoby. Poczułem się jakby ktoś mi przyłożył deską w twarz. To, co ujrzałem było gorsze niż nagromadzone w mojej głowie obawy. Zrobiłem parę długich kroków w stronę przyjaciela i padłem na kolana.

Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Przede mną leżał… Kubiak. Bez ruchu. Z bezwładnym ciałem. Jedynie powieki miał uchylone. Z jego głowy odpływała krew. Łzy stanęły mi w oczach, a w gardle wyrosła wielka gula. Serce biło mi jak szalone. Niedokładnie wiedząc, co robię włożyłem swoją dłoń za głowę i kark Kubiego. Jego włosy były ciepłe i pozlepiane krwią. Drugą rękę włożyłem pod plecy i lekko dźwignąłem go do góry.

Nie przyjmowałem żadnych wiadomości z zewnątrz, nie miałem pojęcia, co robi reszta drużyny, co przeciwnicy, a co kibice. Zupełnie się odciąłem. Byłem śmiertelnie przerażony.

Zastanawiałem się jak to mogło się stać. Podłoga była śliska? Źle stanął po lądowaniu? A może ten Lukas go popchnął? A może wszystko naraz? Myślenie o tym było chyba jeszcze gorszą rzeczą, którą mogłem w tej chwili robić. Kiedyś na pewno się dowiem, co się stało, w tej chwili musiałem się nim zająć. Musiałem mu koniecznie pomóc. Rzecz w tym, że nie miałem pojęcia, w jaki sposób.

Nagle Michał jęknął z grymasem bólu na twarzy:

- Misiek… - Po moim policzku popłynęła łza.

- Zi…bi… - westchnął Kubiak zmęczonym głosem i spojrzał mi w oczy.

Wtem przybiegł sztab medyczny i oddałem im w ręce Miśka.

Po pewnym czasie Oskar ciężko westchnął i oddał Michała z powrotem w moje ręce, po czym odszedł pociągając nosem. Chwilę później ktoś się odezwał:

- Karetka już jedzie!

Momentalnie zrozumiałem i przygarnąłem mojego przyjaciela do piersi. Czułem jak płytko oddycha. Jak ucieka z niego życie. Ja za to nie potrafiłem wprowadzić powietrza do moich płuc, jakże teraz pożądanego. Chociaż… nie dla mnie. Kubi je potrzebował, i gdybym tylko wiedział jak go dotlenić, zrobiłbym to, czym prędzej.

- Wszystko będzie dobrze – powiedziałem i chociaż obaj wiedzieliśmy, że są wątpliwości, ja nie chciałem w to wierzyć.

- Nie pierdol – odpowiedział mi Michał ledwo trzymając się świadomości.

Uśmiechnąłem się lekko przez rozpacz. Zupełnie nie wiedziałem jak mu pomóc. Ta cholerna bezsilność, plus przerażenie i smutek rozsadzały mnie od wewnątrz.

- Kocham cię, Zbyszku – szepnął Michał.

- Ja ciebie też, Misiu. – Przytuliłem go mocniej.

- Pamię…taj…

***

„Pamiętaj” – tym słowem Kubiak wydał swoje ostatnie tchnienie i osunął się bezwładnie w moje objęcia.

To, co wtedy czułem, żadne słowa nie mogą opisać. Miałem ochotę umrzeć razem z nim. Właśnie w tym momencie.

Czułem jak moje policzki są zalane łzami. Spojrzałem w górę i dookoła zobaczyłem wszystkich z drużyny i ze sztabu. Zebrali się wokół nas. Każdy płakał. Każdy.

Nie mogłem uwierzyć w to, co się dzieje.

Nie chciałem.

Przymknąłem oczy i przytuliłem do siebie Kubiaka, a właściwie jego ciało, rzewnie wylewając łzy.

Nagle poczułem czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Ta osoba dotknęła mnie tak delikatnie, jakby się obawiała, że rzucę się na nią z pazurami.

- Zbyszku… - zaczął Igła. – Pogotowie przyjechało. Musisz – przełknął ślinę – oddać Michała…

Gdy się trochę uspokoiłem westchnąłem głęboko i oddałem Kubiego w ręce ludzi z pogotowia, którzy niedawno się przy nas pojawili.

Wstałem i spojrzałem w oczy Krzyśka. Były zaczerwienione i szkliste. Ignaczak niemal natychmiast przygarnął mnie do siebie. Odwzajemniłem uścisk.

Spojrzałem przez ramię Igły na Canarinhos. Na ich twarzach malował się szok, smutek i niedowierzanie. Lukas, Murilo, Dante i Vissotto patrzyli na mnie z takim współczuciem w oczach, którego nigdy bym się po nich chyba nie spodziewał. Miałem wrażenie, iż zaraz do nas podejdą i wszystkich przytulą. Spuściłem wzrok i ujrzałem turlającą się piłkę po parkiecie. Podążałem za nią wzrokiem aż dotarła do plamy krwi.

W tej chwili kibice zrobili najpiękniejszą rzecz na świecie – zaczęli śpiewać Pieśń o Małym Rycerzu, a mnie ścisnęło w żołądku. Skądś już to znałem…

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

Na pogrzebie nie uroniłem ani łzy, jedynie w zatraceniu odciąłem się od świata. Pogoda była smętna, taka jak mój humor. Fotoreporterów na szczęście zdołaliśmy zbyć, inaczej bym nie przeżył tego, że zakłócają spokój należny Michałowi.

Każdy po ceremonii składał mi i rodzinie Miśka kondolencje, a ja tylko im odmrukiwałem. Od czasu do czasu ktoś mnie przytulił, ja odpowiadałem tym samym milcząc. Miałem wszystkiego serdecznie dość. Spostrzegłem, że żaden z tegorocznej reprezentacyjnej dwunastki nie podszedł do mnie. Lekko się zdziwiłem, lecz może widząc, iż mam już tego wszystkiego dosyć, odpuścili mi.

Po całym tym koszmarze szedłem właśnie do swojego auta, gdy dostałem sms-a od Bartka:

Przyjedz do swoich rodzicow

Zdziwiłem się i odpisałem:

Stalo się cos?

To zalezy. Proszę cie, po prostu przyjedz i nie zadawaj pytan. Wszystkiego dowiesz się na miejscu

Już miałem się zapytać, czy z rodzicami wszystko w porządku, lecz postanowiłem jednak tego nie robić i od razu udać się do ich domu.

Po wejściu do domu rodziców zawołałem:

- Bartek!

Wchodząc do salonu, stanąłem jak wryty.