Chapter 7

          Wróć. Zibi, wróć do mnie.

Nie mogę się poruszyć. Nie mogę nic zrobić. Jakież to frustrujące.

Zbyszek!…

Raptownie ocknąłem się i panicznie nabrałem powietrza, jakbym nie oddychał przez pewien czas.

- Znowu odleciałem? – spytałem z irytacją siadając.

Michał się nie odzywał. Spojrzałem na niego. Miał puste spojrzenie skierowane na swoje dłonie.

- Co się dzieje, Misiek? – Wyraźnie coś go trapiło.

Spojrzał na mnie z lekko przestraszonym wzrokiem.

- Czy ja ciebie, w ogóle, mogę dotknąć? – zawahał się przez chwilę. – Bo znaczy, już cię tam w jakiś sposób dotykałem, ale to były tylko takie muśnięcia…

Zaparło mi dech. Potem wypaliłem:

- Przekonajmy się.

Teraz to Kubiakowi zaparło tchu. Spojrzał na swoje dłonie niepewnie. Wstałem i podszedłem do niego powoli. Siedział on na kanapie, więc usadowiłem się przed nim. Wyciągnąłem swoją rękę w jego stronę otwartą dłonią do góry. Albo inaczej – jakbym chciał zaprosić go do tańca. Porównanie trochę bez sensu, cóż.

Spojrzałem na niego wyczekująco. Ten się lekko zawahał, po czym podniósł rękę. Lekko drżała.

- Denerwujesz się? – spytałem.

- A ty nie? – odpowiedział pytaniem.

- Jak ty możesz te wszystkie emocje odczuwać? – wyrwało mi się.

- Odczuwam te, których doświadczyłem w życiu – odpowiedział dość opanowanym głosem, co lekko mnie zaskoczyło.

Zaczął swoją rękę powoli przysuwać do mojej. Z każdą sekundą moje serce biło mocniej. I szybciej. Jakby toczyło zabójczy wyścig. Nie wiadomo z czym. Dłoń Miśka była już tak blisko mojej. Serce toczyło swój zacięty bój, a żołądek udał się w wędrówkę do mojego gardła.

Podniosłem wzrok na Kubiaka. Gdy on podniósł swój i spojrzałem w jego niebieskie tęczówki, poczułem jak moje policzki zalewa krew. Dość niechętnie popatrzyłem na nasze dłonie chcąc zobaczyć, co się stało. Mimowolnie do moich oczy napłynęły łzy, serce dobiegało do mety i przez dłuższy czas zapomniałem jak się oddycha.

Ręka Michała przenikała przez moją. Poczułem jak pojedyncza łza toczy swoją ścieżkę po moim policzku.

Jeszcze przez dłuższy czas patrzyłem na nasze dłonie. Byłem… zawiedziony. Wtem Kubi zniknął. Gdybym powiedział, że rozpłynął się w powietrzu, to chyba by było to trochę nie na miejscu. W każdym razie zostałem sam.

Nagle poczułem wszechogarniające zmęczenie, więc postanowiłem odciążyć umysł i pójść spać.

Następnego dnia, na treningu odwiedził nas ojciec Kubiaka. Wszyscy byliśmy dość zaskoczeni jego przyjściem. Każdy z nas podszedł do niego i się przywitał pytając, co go tu sprowadza. Ten nas tylko zbywał.

Dopiero po treningu pan Jarek zaczepił mnie na korytarzu.

- Czy coś się stało? – zagadnąłem.

- Dostaliśmy wczoraj z żoną informację o przyczynie śmierci naszego syna – rzekł smutno. – I postanowiliśmy, że powinieneś o niej wiedzieć. Wy wszyscy powinniście.

Nigdy wcześniej nie zastanawiało mnie to, dlaczego Misiek umarł. Teraz nagle miałem się dowiedzieć.

- Nie mam zbyt wiele czasu, więc ty przekażesz reszcie – rzekł szybko pan Kubiak.

- Co? – spytałem z nutką wyrzutu i zakłopotania.

- Dokładnie to – rzucił pan Jarek. – Żeby nie przedłużać, to był anewryzm. – W głosie taty Miśka było słychać szczery smutek i ból. – Tętniak mózgu – dodał, gdy zobaczył moją tępą minę.

Wstrzymałem oddech.

- Jak to? – zdołałem jedynie wykrztusić.

- Jest to wada wrodzona. Lecz zauważyliśmy z małżonką, iż Michał po  t a m t e j  bójce cierpiał na ból głowy. Zawsze się tłumaczył, że jest zmęczony, a my nigdy nie przypuszczaliśmy, że to może być tętniak. – Pan Kubiak rozpłakał się na dobre, za to u mnie zdołały spłynąć zaledwie dwie łzy.

Owszem, to bolało, mimo że nadal widywałem Kubiego, lecz to, w jaki sposób zginął był koszmarny. Jeszcze ta bójka, gdzie napadli na nas jacyś rabusie, najwidoczniej chcąc nas obrobić. My nie chcieliśmy się im dać tak łatwo, szczególnie, że jakieś tam mięśnie mieliśmy. Skubani mieli jednak po dwa metry. Podczas gdy ja rozprawiałem się ze „swoim”, to ten drugi przygwoździł Miśka do muru i uderzył jego głową o cegły. Zadałem powalający cios swojemu przeciwnikowi i ruszyłem na pomoc Kubiakowi. Uderzyłem rabusia łokciem w plecy, a ten się przewalił, za to Michał niemal się osunął po ścianie w dół. Z jego głowy wypływała krew. Przytrzymałem go. Na szczęście to była jedynie powierzchowna rana. Wróciliśmy do domu, gdy mojego przyjaciela zaczęła boleć głowa. Wszyscy chcieliśmy zawieźć go do szpitala, lecz ten się uparł, iż to zwykłe, niegroźne wstrząśnienie mózgu i został w domu. Po pewnym czasie wszyscy zapomnieliśmy o tym incydencie. Też nikomu o nim nie wspominaliśmy. Obydwoje nie lubiliśmy zgrywać twardzieli czy kogo tam.

- Dziękuję, przekażę chłopakom – uścisnąłem pana Jarosława i się rozeszliśmy.

W stronę szatni kierowałem się na nogach z waty. Miałem ochotę zawrócić i pobiec do ustronnego miejsca, najlepiej własnego mieszkania i pogadać z samym poszkodowanym. Lecz chłopakom należało się wyjaśnienie. Popchnąłem drzwi od szatni i spojrzałem na nich smutno. Ci za to ze zdziwieniem.

- Znam przyczynę śmierci Michała – powiedziałem, po czym zapanowała cisza pełna smutku i goryczy. Odetchnąłem i powiedziałem: - Anewryzm. – Po dość nietęgich minach chłopaków dodałem szybko: - Tętniak mózgu.

W szatni jakby każdy wstrzymał oddech przygotowując się do powiedzenia w myślach olśniewającego „Aaaaa”.

- Miał w sobie tykającą bombę, o której nikt nie wiedział – rzekł Kosa półszeptem patrząc pustym wzrokiem w bliżej nieokreślony punkt.

- Tętniak to skurwiel – skwitował Bartek.

Część z nas mruknęła przytakując, a reszta milczała.

Dzisiaj wieczorem odlatywaliśmy do Brazylii na trzeci weekend Ligi Światowej. Jeżeli chodzi o ostatni, ten pamiętny mecz z Canarinhos, to był on dziwaczny. Został rozegrany dwa dni później, oczywiście bez mojego udziału. Wygraliśmy w spektakularny sposób, w setach trzy do dwóch. Nasza publiczność była jak zwykle fantastyczna. Oglądałem mecz w telewizji, bo inaczej bym oszalał. Kibice fantastycznie pożegnali Miśka i Świdra, który skończył karierę zawodnika. Teraz jedziemy do Brazylii bardzo zdeterminowani. Chcemy dla Miśka zajść jak najdalej, bo on osobiście już nie może, a my jak najbardziej.

W samolocie było nużąco. Połowę lotu przespałem, a drugą przegrałem w karty z Kurkiem i Nowakowskim. Obydwoje nieźle kręcili, przez co było dużo śmiechu. Jednak czegoś mi w podróży brakowało. Miałem wrażenie, że coś zostawiłem w domu, bez czego nie potrafię żyć. Chcąc stłumić to uczucie, postanowiłem się skupić na grze, co i tak nie wychodziło najlepiej.

Pokój dzieliłem ze starym-nowym współlokatorem – Ruckiem. Dobrze się dogadywaliśmy i czuliśmy w swoim towarzystwie, więc nic nie stało na przeszkodzie.

Już kilka dni później rozegraliśmy pierwszy mecz w Brazylii. Był on z Kanadą, a trzy kolejne punkty wpadły na nasze konto. Następnego dnia kolejne trzy, a trzeciego już na konto Canarinhos. Nie było łatwo grać z nimi, gdy niesieni byli przez własny teren i kibiców. My, jak zwykle zresztą, wspólnie wyciągnęliśmy wnioski i do Finlandii polecimy z bojowym nastawieniem na zdobycie pełnej puli punktów. Na razie chcieliśmy odpocząć, także zebraliśmy się w pokoju rozrywkowym (że się znalazł taki w tych obskurnych warunkach brazylijskiego hotelu!) i puściliśmy w odtwarzaczu (szok, że go znaleźliśmy) drugą część trylogii „Władcy Pierścieni”. Pierwszą obejrzeliśmy w Kanadzie, a ostatnią obejrzymy w Finlandii. Jakoś tak sobie przyjęliśmy, żeby obejrzeć.

Pod koniec filmu mnie, Igłę i Winiara dopadła głupawka. Chichotaliśmy się z coraz to kolejnych scen filmu, aż w końcu nie zdołaliśmy dalej tłumić swojego śmiechu. Konsekwencją było to, iż chłopaki wywalili nas na korytarz. Nas jeszcze bardziej to rozśmieszyło. Po chwili Michał nie zdołał ustać ze śmiechu i przewrócił się z łoskotem. Ja niemalże zawyłem. Już po paru minutach Igła klęczał, ja trzymałem się kurczowo ściany, co by nie glebnąć, a Winiar nadal leżał. Nie mogliśmy wytrzymać z niepohamowanego śmiechu. Jak chłopaki zaczęli masowo wychodzić z pokoju, my ocieraliśmy łzy. Gdy się podnosiłem, nagle ktoś krzyknął i po chwili usłyszałem łoskot. Wszyscy pospiesznie ruszyliśmy w stronę schodów.

__________
Moje niezorganizowanie jest straszne, przepraszam najmocniej. Jeszcze zapewne wiele razy będę przepraszała, ale przynajmniej pod kolejnym chapterem, a nie wiadomością, że zawieszam bloga.
Tu trochę lanie wody, trochę wyjaśnień i jeszcze raz przepraszam, że tak późno, trochę brak mi motywacji.
Oczywiście przepraszam, jeżeli nie zostawiam komentarzy na Waszych blogach, po prostu nie mam czasu czytać, a co dopiero napisać coś konkretnego. Mam nadzieję, że po moim "kryzysie" wszystko się unormuje i na wszystko znajdę czas.
Pozdrawiam.