Chapter 9

           Gapiłem się na Piotrka z łopoczącym sercem.
           - Mówiłeś, że nikt cię nie widzi - wypaliłem teatralnym szeptem.
           - No bo tak powinno być - odpowiedział Misiek wyraźnie przestraszony.
           Piotrek naprawdę widział Michała albo mam jakieś zwidy.
           - Czekaj... - Moje myśli przerwał głos Kubiaka.
           Spojrzałem na Miśka, a gdy ten z małym uśmiechem wskazał na Nowakowskiego, mój wzrok powędrował w jego stronę. Piter cały czas gapił się pustym wzrokiem w stronę Michała.
           - Powiedz coś do niego - odezwał się Kubi.
           Wysłałem mu pytające spojrzenie, lecz ten tylko kiwnął na Piotrka. Przełknąłem ślinę i pomachałem Piterowi ręką przed nosem, mówiąc:
           - Piotrek, śpisz? Halo, Piter!
           Nowakowski na te słowa zaczął nerwowo mrugać, aby zapewne nawilżyć oczy.
           - Co się dzieje? - spytał zdezorientowany. Spojrzałem w miejsce, gdzie powinien być Kubi, lecz ten rozpłynął się w powietrzu.
           - Stary, nie wiedziałem, że śpisz z otwartymi oczami, a do tego gadasz przez sen! - zaśmiałem się nerwowo i stuknąłem go pięścią w bark, na co Pit się skrzywił i złapał za uderzone miejsce. No chyba go aż tak mocno nie walnąłem!
           - Ja też nie - odpowiedział nadal z grymasem niezadowolenia na twarzy. - Co mówiłem? - zapytał moment później.
           Trochę się zląkłem.
           - Hm... Właściwie mówiłeś dość niewyraźnie i trudno było cokolwiek zrozumieć.
           Piotrek w odpowiedzi tylko mruknął.
           - No ale dlaczego mnie właściwie obudziłeś?
           - Halo? Pustym wzrokiem gapiłeś się w jeden punkt, to jak niby miałem zareagować?
           - Dobra, dobra, już, sorry, teraz daj mi dalej spać.
           - Tylko nie podnoś już powiek!
           - Jasne... - wymruczał Nowakowski, który wyraźnie zapadał w sen.
           Nigdzie w pobliżu nie widać było Michała, także ja również postanowiłem sobie odpocząć.

           Obudziłem się osiemnaście minut przed lądowaniem w Paryżu. Po wylądowaniu mieliśmy około dwóch godzin wolnego przed następnym samolotem, także każdy rozpoczął wędrówki po Paryżu.
           Zebraliśmy się wszyscy na czterdzieści pięć minut przed wylotem, jak to było ustalone. Tylko Jarski i Kurek się spóźnili, bo Kuba musiał kupić jakiś prezent dla nowo upieczonej żony, a biedny Bartek musiał mu pomóc coś znaleźć. Siedzieliśmy na krzesełkach i każdy robił co innego. To był ten czas, gdy Igła zawsze nękał nas nagrywaniem filmików. Poszukałem go wzrokiem i ujrzałem siedzącego w odosobnieniu, patrzącego intensywnie w ekranik kamery. Co przykuło tak jego uwagę w tym całym sprzęcie, że nie lata i wszystko nie nagrywa, to wie chyba tylko on sam. Chyba.
           Zacząłem mimowolnie zastanawiać się nad tym, że Piter lunatykował. Ciekawe było, że przyśnił mu się właśnie Kubi. Gdyby on tylko wiedział... Jaki to Misiek się dziwny zrobił. To przede wszystkim. Nigdy się nad sobą nie użalał. Chyba że ta pozorna samotność mu tak doskwiera. No, takie mam wrażenie, że pozorna, bo w końcu pospotykał tam parę osób. Tak przynajmniej mówił. Coś się chyba musiało zmienić.
           "Jerzy Hubert Wagner powołał kolejnego wielkiego gracza do swej Niebiańskiej Drużyny" - taki tekst widniał w wielu magazynach, czasopismach oraz okładkach gazet. Za każdym razem, gdy tylko się z nim spotykałem, to ściskało mi żołądek. Ciężko przełknąć takie rzeczy. Tylko nie wiadomo, czy prasa nadaje nagłówkom taki tytuł, aby podkreślić, jak wartościowego człowieka i gracza straciliśmy, czy żeby zrobić sensację. Do tego te wszystkie plakaty z nim oraz inne duperele, które pomogą ruszyć ze sprzedażą. To tak już chyba bywa, gdy za życia nosiło się znane imię i posiadało rozpoznawalną twarz. Za życia mniej pisali niż po śmierci. Trochę niedorzeczne. Lecz na prasę można zawsze narzekać, a oni przecież wykonują swoją pracę, przy okazji, jednak oddają cześć pamięci zmarłej osobie. Tak myślę.
           W międzyczasie moich rozmyślań, zdążyliśmy już wsiąść do kolejnego samolotu oraz dotrzeć do Polski. Po wylądowaniu, odebraniu bagaży i zapakowaniu się do autokaru, trener dał nam jeden dzień wolnego na wypoczynek. Po ogłoszeniu tego, od razu się udałem w stronę swojego domu. Zmęczony wszystkim, co robiłem i co mi się przytrafiło w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, miałem ochotę tylko klapnąć na łóżko i oddać się w objęcia Morfeusza. Oddać się chyba dość dziwnie brzmi. Jeszcze byście podłapali i za geja mnie wzięli! Chcę po prostu pospać, eh.
           Po wejściu do mieszkania, od razu skierowałem się do sypialni i ledwo zdążyłem przydusić pościel swoim ciężarem ciała, a już zaczęło się coś dziać. Był wieczór, także każde światło w domu było włączone. Raptem żarówki zaczęły mrugać i wydawać dźwięk, jakby się zaraz miały spalić. Nie dadzą mi chwili spokoju.
           - Co do... - Zacząłem się podnosić, gdy ujrzałem Kubiaka z bananem na twarzy. - No błagam! Zawsze, jak się kładę, to pojawiasz się ty i krzyżujesz mi plany! - westchnąłem lekko podirytowany, a zarazem zmęczony.
           - Nie pozwoliłbym ci się położyć beze mnie, kochanie - odpowiedział Misiek u mrugnął.
           Zamurowało mnie.
           - No dobra. Ale co to... Co to za szopka, w ogóle, była? No, ta z tym mruganiem żarówek?
           - Ja tego nie kontroluję.
           - No okej, ale wiesz, dlaczego tak się dzieje?
           - Bo jestem silniejszy. - Gdy powiedział te słowa to zdanie, to aż poczułem tę moc emanującą z każdego jego słowa, spojrzenia i ruchu.
           Po chwili zdumienia, uświadomiłem sobie, iż faktycznie musiał w jakiś sposób stać się... potężniejszy?... Dziwnie było tak myśleć.
           - Ćwiczyłem. - Michał przerwał moje myśli. - Mogę teraz robić różne rzeczy. Które kiedyś wymagały ode mnie o wiele większego skupienia.
           - No... dobra. A co nowego potrafisz? - Powstrzymałem się od  dodania słowa "niby".
           - Lepiej, żebym tobie tego nie pokazywał tutaj. Szczególnie że jest to twoje mieszkanie.
           Wolałem sobie nie wyobrażać, co on takiego nowego potrafi, iż woli tego nie pokazywać w terenie zamkniętym. Pokiwałem głową porozumiewawczo w stronę przyjaciela. Potem coś mnie tknęło i musiałem zapytać:
           - Misiu, dlaczego się tak nad sobą... no, użalasz?... To do ciebie nie podobne.
           Michał stał przez chwilę w ciszy i po chwili się odezwał:
           - No bo nikt mnie dookoła nie widzi. Tylko ty. Miałem nadzieję jeszcze wtedy, w samolocie. Ale potem się okazało, że on tylko udaje zombie - zatrzymał się na chwilę. - Gdy się zbliżę do ludzi, czuję ich podświadomy strach, który wie, iż w pobliżu jest jakiś potwór. Doprowadza mnie to do szaleństwa. Nie potrzebuję współczucia, tylko wsparcia, które mogę poszukać jedynie u ciebie. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz. - No to teraz dojebał. - Kosiarz miał rację - dodał jeszcze szeptem.
           - Dobra, stary, mimo że niezbyt mi leżą twoje... - zawahałem się przez chwilę, szukając odpowiedniego słowa, po czym dopowiedziałem, robiąc cudzysłów w powietrzu: - "duchowe" problemy, to jednak jesteśmy przyjaciółmi i zawsze możesz liczyć na moją pomoc. Tylko bez durnych podchodów. I co to za cholerny Kosiarz?
           - Nieważne - skwitował, a ja pokiwałem głową.
           Wtem rozległ się dźwięk mojego dzwonka w telefonie. Spojrzałem w kolorowy ekran, który pokazywał dzwoniącego Krzyśka. Chciałem spytać Kubiego, czy mogę odebrać, lecz jego już nigdzie nie było. Znów się rozpłynął w powietrzu. Moja komórka już przestała się do mnie "dobijać", lecz już po kilku minutach dostałem sms-a:

Przyjedz do mnie, musze ci cos koniecznie pokazac

__________

Trochę sentymentalnie i tak dalej, ale w końcu jest. Wasze czkanie zostaje nagrodzone. Nie wiem, co o tym myśleć sama (ciekawe, czy się powtarzam), to Wy mi powiedzcie, co myślicie!

Najbardziej się chyba jednak cieszę, że już niedługo Liga Światowa! Jeżeli ktoś z Was jedzie na mecz, to macie się z czego cieszyć i nie przejmujcie się rodzicami, którzy Was uspokajają. ;D

Jak macie jakieś pytania, to ja chętnie opowiem. c: