Chapter 12

No tak, trochę mnie nie było. Mam nadzieję, że wybaczycie mi to. Jakoś się zacięłam, ale staram się ze wszystkich sił to skończyć, bo wiem, że tego chcecie i ja tego chcę, ogólnie to adjsvbkjk.
Dedykacja dla Kary ;-;
__________

          - Aaa! Zbyszek, nie umieraj, zaraz cię uratuję, trzymaj się, nie idź w stronę światła! Wytrzymaj jeszcze trochę! - Pan Ignaczak, lat trzydzieści sześć, zaczął krzyczeć jak mała, pojebana dziewczynka, bo zobaczył, jak krew płynęła z mojego nosa. Niemal wepchnął mi do niego tonę chusteczek i już wyjmował telefon, żeby, Bóg wie co, zrobić, dlatego wyciągnąłem rękę i mocno złapałem jego nadgarstek, aż cicho jęknął z bólu. 
          - Uspokój się, debilu, to z przemęczenia - odezwałem się.
          - Jasne, jasne, a potem będzie, że płyn mózgowo-rdzeniowy ci wypływa i umrzesz, a mnie oskarżą, że pozwoliłem ci um...
          - Zamknij się w końcu - przerwałem podniesionym głosem.
          Igła momentalnie ucichł. Puściłem jego nadgarstek, nie spuszczając z niego oczu. Swoim wyrazem twarzy próbowałem utrzymać w przekonaniu, iż wszystko ze mną w porządku.
          - Już będziesz spokojny?
          - Yhy - przytaknął libero.
          Wtem moje ciało opłynęło falą zmęczenia. Wytrzymałem do czasu, gdy krew przestała wylewać się z moich nozdrzy, po czym chciałem się odezwać, lecz wtem uprzedził mnie Ignaczak:
          - Zbychu, widzę, że miałeś ciężką noc, także idź sobie odpocznij, a ja ci tu posprzątam i spadam. W końcu musisz być w pełni sił na treningi! - Klepnął mnie po ramieniu, a ja zbyt wyczerpany na jakiekolwiek protesty udałem się prosto do łóżka.
          Zbyt ciężko było się martwić o to, czy przypadkiem Igła mi nie zwali telewizora ze stolika lub wybije dziury w ścianie. Dlatego też jeszcze jakiś czas leżałem przysłuchując się czynnościom tej niesfornej duszy. Może po godzinie, gdy zupełnie się odprężyłem, odpłynąłem w nicość.

          Potem wszystko działo się tak szybko... Kilka dni później wylecieliśmy do Finlandii na ostatnią rundę grupową. Pierwszy mecz. Drugi mecz. Trzeci mecz. Wszystkie wygrane za trzy punkty. Nawet z Brazylią! To była dla każdego ogromna radość, gdy przypieczętowałem wygranie seta i meczu. Chociaż... radość tak, może jednak nie dla każdego ogromna. Ja nadal nie przywykłem do nieobecności najlepszego przyjaciela. Na dodatek nie pojawił się od czasu pocałunku. Byłem gotowy z nim o tym porozmawiać, więc podczas świętowania po zdobyciu awansu do Final Six Ligi Światowej wyszedłem pod pretekstem zmęczenia. Tak naprawdę poszedłem zrobić to, co powtarzam od pobytu w Finlandii - gadam do Michała. Opowiadam mu przeżycia z dnia. Nie wiem, co innego robić, mam zawsze nadzieję, że w końcu się zjawi. Moje życzenie nareszcie się spełniło!
          - Misiek! - powiedziałem ucieszony. - Nareszcie. Co cię tak długo nie było?
          - Chciałem dać ci chwilę samotności... żebyś mógł odetchnąć. - Kubiak westchnął.
          - Mam wrażenie, że to ty tego potrzebowałeś. - Znacząco uśmiechnąłem się do niego.
          - Może. - Michał odwzajemnił uśmiech, po czym zaczął dalej mówić: - Ale słyszałem jak do mnie mówiłeś. Jakbyśmy w pewnym sensie byli połączeni. Bardzo się cieszę, że jesteśmy w Sofii.
          - Szkoda tylko, że sam nie mogłeś zagrać...
          - Co nieco się przyczyniłem do wygranych. - Kubi puścił mi oko, a mnie zatkało.
          - To stąd te wszystkie niedorzeczne błędy przeciwników! - Nagle mnie olśniło, po czym w pośpiechu zatkałem usta dłonią, żeby żaden okrzyk nie mógł się już z nich wydostać.
          Misiek znacząco pokiwał głową. Ja, roześmiany, podszedłem do niego i szturchnąłem go w ramię. Po mojej dłoni rozniósł się ten znajomy chłód, którego mi brakowało. W przypływie impulsu pochwyciłem ciało przyjaciela i zamknąłem w żelaznym, jednak uczuciowym uścisku, jakbym się bał, że mógłbym go znów nie poczuć.
          - Tęskniłem - powiedziałem mu do ucha.
          - Ja też - odpowiedział i odwzajemnił uścisk.
          Teraz całe moje ciało przechodził chłód. Odnosiłem wrażenie jakbym stawał się z Kubiakiem... jednością? Po plecach przeszedł mi dreszcz i momentalnie zwolniłem uścisk. Zupełnie chciałem się odsunąć od niego, aczkolwiek ten przytrzymał mnie i wbił swoje jasne tęczówki w moje.
          - Co do naszego ostatniego spotkania... Przemyślałem to dokładnie... - Totalnie mnie unieruchomiło.
          Nie byłem w stanie nawet nic powiedzieć, co dopiero się poruszyć, kiedy Michał spojrzał na moje wargi i zaczął zbliżać swą twarz do mojej. Serce poczęło wyrywać się z piersi. Misiek złożył delikatny pocałunek na mych ustach. Zdumiało mnie. To Kubiak-duch zaczął wywierać we mnie te inne uczucia, nie jeszcze jako żywa osoba. Współczucie wymieszane ze smutkiem i tęsknotą spowodowały, że zapragnąłem go. Jestem debilem. Komu się to zdarzyło, oprócz mnie? Oszalałem. A jednak...
          Kubi w tym czasie zdążył mnie puścić, przytrzymać rękę na ramieniu i powiedzieć:
          - Nie wiem, czy możemy być blisko siebie przez długi czas. W końcu odczuwasz chłód, gdy cię dotykam, a ja nie chcę, żebyś zachorował. Musisz w Sofii odebrać statuetkę najlepszego atakującego. - Oczywiście nie obyło się bez tego misiowego uśmiechu, pod którym po raz pierwszy ugięły mi się kolana. Co on ze mną zrobił!
          - Obiecaj mi - zacząłem - że będziesz do mnie przychodził podczas finałów.
          - O to się nie martw - odrzekł, po czym znów mnie przytulił. Poczułem lekkie ukłucie w żołądku.
          Spędziliśmy ten wieczór razem oglądając jakiś finlandzki hit. Podobno, bo zamiast się zajmować filmem, to raczej gadaliśmy. Fantastycznie było znów mieć przy sobie swojego najlepszego przyjaciela. W pewnym momencie ktoś się zaczął dobijać do mojego pokoju. Wcześniej, po wejściu do pomieszczenia, zamknąłem drzwi, aby nikt nie mógł tak bezkarnie wbić. Kubiak poderwał się i rzucił:
          - Otworzę. - Chyba zupełnie zapomniał o naszym położeniu.
          Długo nie mogłem nic z siebie wykrztusić, gdy w końcu zacząłem niemal krzyczeć:
          - Misiek, czekaj. Kubiak!... - I w tym momencie do pokoju wpadł ledwo trzymający się na nogach Rucy.
          - Ku... biak? - spytał niemrawo.
          Czy ja zawsze muszę wpaść w gówno przez te sto dziewięćdziesiąt dwa centymetry?