Chapter 6

          - Jesteś najgorszym budzikiem, jaki dotąd miałem – powiedziałem z wyrzutem.

Tak, zdecydowanie mogłem tak powiedzieć o Michale, ponieważ nie dość, że zrzucił mnie z łóżka i będąc zaplątany w pościel musiałem chronić się przed jego atakami. Rzucał we mnie czym popadnie.

- Miło, że klasyfikujesz mnie jako przedmiot – odgryzł się.

- Dobrze się bawisz? – zapytałem z irytacją.

Wtedy zaprzestał.

Po uwolnieniu się z pościeli wstałem i kierując się do łazienki rzuciłem Kubiakowi ostre spojrzenie i nakazałem:

- Posprzątaj to. – Ten tylko przewrócił oczami z dezaprobatą.

Na szczęście trening na siłowni nie był zbyt długi, jednak bardzo wyczerpujący. Po powrocie do domu od razu klapnąłem na kanapę i przymknąłem oczy. Już miał mnie zmorzyć sen, gdy nagle usłyszałem Miśka:

- Nadal się gniewasz?

- Za co niby? – mruknąłem półprzytomny.

- Za pobudkę. – Ach, o to chodziło.

- Daj spokój – machnąłem ręką w geście, iż to nie miało większego znaczenia.

Nadal leżałem, jednak teraz patrzyłem w bliżej nieokreślony punkt.

- Wiesz… - nagle zaczął Dziku. – Jak się mnie zapytałeś z rana, czy dobrze się bawię, to w zasadzie dobrze się bawiłem. Bo co mam teraz robić? Jako duch…

No nie, znowu robi mi wyrzuty sumienia! Podniosłem się powoli na nogi i z bólem w oczach popatrzyłem na niego. Biła od niego taka frustracja, jakby nie wiedział, co ze sobą zrobić.

- Misiek – zacząłem.

- Zdajesz sobie sprawę z tego jak się czuję? – spytał łagodnie i nie czekając na odpowiedź kontynuował: - Jakbym był w śpiączce. – Zatrzęsło mną. – Jakbym chciał się obudzić, a nie mogę. – Zaczęło kręcić mi się w głowie i z niewiadomych powodów lekko ćmić. – Jakby to wszystko to był sen, z którego cholernie chcę się obudzić, a nie mo… - Moje oczy nagle zaszły mgłą, a w głowie rozbrzmiewał głos Kubiaka, którego za nic nie mogłem zrozumieć.

Przebłysk światła.

Nie mogę się ruszyć, ale słyszę dookoła siebie jakieś szumy. A raczej głosy. Niezidentyfikowane głosy. Oprócz tego miarowe pikanie. Po chwili już szybsze.

Kolejny przebłysk.

Pikanie zamienia się w ciągłe piszczenie. W mojej głowie zaczyna już niemiłosiernie piszczeć. Rozjaśnia mi się pod powiekami. Powoli odzyskuję świadomość.

- Zbyszek! Nic ci nie jest? – dotarły do mnie słowa Michała.

Cały otumaniony dźwignąłem się na łokcie i zaraz tego pożałowałem. Mocno zakręciło mi się w głowie, jakbym się nachlał.

- Leż, no gdzie wstajesz – skarcił mnie Misiek. – Szczęście, że masz dywan. Wyrżnąłeś o podłogę jak jakiś słoń.

- Dzięki – mruknąłem, gdy zawroty głowy w miarę ustały.

Gdy tak przez chwilę leżałem na podłodze, nagle do mnie dotarło, co się stało.

- Zemdlałem? – spytałem głupio.

- Padłeś jak długi. Z początku się wystraszyłem, ale już zacząłeś dochodzić do siebie, więc… - odpowiedział mój przyjaciel nie kończąc zdania.

- Dlaczego?… - powiedziałem bardziej do siebie niż do niego, ale ten i tak odpowiedział:

- No, stary, ja to nie mam pojęcia, ale jak omdlenia są powodowane niedotlenieniem mózgu, to może ty masz dom niewywietrzony?

- A może ty mi ograniczasz dopływ tlenu? – zripostowałem.

Kubi zachowywał się trochę jak nie on, musiałem go jakoś przygasić. W sumie, zachowywał się jak za życia. Po śmierci coś się w nim zmieniło. Lub coś zniknęło. Może nie powinienem się jednak tak martwić, analizować.

Spróbowałem dźwignąć się na łokcie jeszcze raz, a potem do pozycji siedzącej. Przypomniały mi się te przebłyski, które widziałem po zemdleniu. Uznałem, że nie miały one większego znaczenia. Toż to musiały być wytwory mojej wyobraźni.

- Wszystko okej? – spytał Misiek z troską w głosie.

- Tak – odparłem z krzywym uśmiechem.

- Wiesz… - zaczął po chwili, już po raz kolejny używając słowa „wiesz”. Zapomniał, ile to ma nasz język pięknych słów?

- Hm? – mruknąłem jednak.

Kubiak wciągnął cicho powietrze oraz powiedział z mieszaniną smutku i powagi w głosie:

- Spotkałem… - zawahał się - … Arka. – Wstrząsnęło mną. Nie wiedziałem jak zareagować.

Chyba każdy kibic siatkówki wie, kim był Arek. I chyba każdy się zgodzi, iż jego przedwczesna śmierć była bardzo niesprawiedliwa.

Michał przełknął ślinę i mówił dalej:

- Czuwa on nad Krzyśkiem. Ale nie tak jak ja nad tobą. On to robi jakby w ukryciu. Bo w końcu Igła go nie może zobaczyć… - Kiedy zobaczył mój smutno pytający wzrok, dodał: - Musiałem się z tobą tym podzielić.

Nie wyobrażałem sobie, jakie to musi być uczucie spotkać osobę, którą się ceniło w świecie siatkarskim, i która nagle umarła.

- Misiek, powiedz mi… Dlaczego ty tu tak właściwie jesteś?… - Nie chciałem poruszać tematu Arka.

- Przecież już ci mówiłem.

- No tak, ale mam raczej na myśli, dlaczego jesteś wśród ludzi, a nie w… niebie?

- Och, no wiesz, nie wiem, czy przypadkiem nie zapomniałeś, że jestem ateistą i raczej nie wierzę w coś takiego jak pójście do nieba, bla, bla, bla.

I tu mi się wszystko poukładało. Jak mogłem zapomnieć, że Michał jest niewierzący? Westchnąłem porozumiewawczo. No dobra, za wiele od siebie wymagam. Dobrze, że Kubi był w pobliżu i mi przypomniał. Ale na jak długo on będzie w pobliżu…

To wszystko, co się stało, wydawało się być jakimś durnym snem, marnym serialem brazylijskim czy czym tak jeszcze. Zwyczajnie czymś niedorzecznym.

Rozbolała mnie głowa. Znowu. Westchnąłem, po czym zakręciło mi się w głowie.

- Michał… - powiedziałem błagalnie trzymając się resztek świadomości i po raz kolejny odpłynąłem.

Przebłysk światła wywołał w mej głowie niemiłosierny ból.

- Zibi – posłyszałem jak ktoś szepce po mojej lewej stronie.

Poczułem, iż zdołałem poruszyć palcami lewej dłoni.

         - Zawołaj kogoś! – Usłyszałem niezbyt wyraźnie jak ta osoba po mojej lewej stronie wydaje polecenie jakiejś drugiej. – Zibi, wróć do nas, proszę – ta osoba znów szeptała, wyraźnie mówiąc do mnie. – Wróć do mnie, no dalej…

__________
Chapter dodany z małym poślizgiem przez brak czasu, wybaczcie. A ta część niby o czymś, ale jednak niczym konkretnym. Mam nadzieję, że Was jednak nie zawiodę z całym opowiadaniem. ;)