Chapter 11

Z dedykacją dla Bellatrix. Trzymaj się, mała. <3
__________

          - Wierzę ci, Zibi. - Niemal zachłysnąłem się powietrzem.
          Igła wypowiedział te słowa ze skruchą, musiał czuć się źle z tym, jak mnie wcześniej potraktował. Wcale nie czułem się z tym lepiej. Ani z tym, że Krzysiek może mieć wyrzuty sumienia, ani z tym, że dowiedział się o Kubiaku. Pewnie przyjdzie też taki moment, że zechce jeden z drugim pogadać i będę musiał pełnić rolę pośrednika.
          Zaczęłam boleć mnie głowa. Mocno potarłem palcami czoło, krzywiąc się przy tym.
          - Jesteś tam? - odezwał się Ignaczak ze słuchawki.
          - Taa - wymruczałem.
          Co mogłem mu odpowiedzieć? Dlaczego, w ogóle, ludzie zaczęli mówić do mnie tak, iż nie znajduję na to odpowiedzi? Frustrujące. Postanowiłem, że zamiast milczenia lub durnego rozgadywania się, powiem prosto z mostu:
          - Nie wiem, co odpowiedzieć.
          - Porozmawiamy o tym później - rzekł Igła przyjaznym głosem. - Po prostu... Musiałem ci o tym teraz powiedzieć.
          - Rozumiem. - I mój rozmówca się rozłączył.
          Nie mogłem już później zasnąć. Męczyły mnie koszmary, ale także myśli.
          W końcu ktoś się dowiedział i ten ktoś mi wierzył. Nie wiem, czy to było dobrze, lecz wszystko wyszło niechcący. Jak to będzie dalej wyglądało? Poczułem się samotny z tymi myślami.
          - Misiek - odezwałem się niepewnym głosem. - Jesteś tam? Chcę z tobą pogadać. Igła wie... O tobie.
          Żarówki, które świeciły, zaczęło nerwowo migotać i po chwili pojawił się Kubiak. Wtedy żarówki przestały. Na jego twarzy malowała się pustka. Intensywnie wpatrywał się w moją osobę. Czułem się atakowany, więc krzyknąłem:
          - To było niechcący! Igła przypadkiem nagrał nas rozmawiających w samolocie! - Misiek spuścił wzrok i pokiwał głową na znak zrozumienia. Za oknem dało się zauważyć, iż powoli świtało. Dostaliśmy tylko jeden dzień wolnego, a ja go całego prześpię przez ten cyrk. Słabo mi się zrobiło, gdy pomyślałem, co mnie - nas! - spotkało. - Powinienem był się upewnić, ze ma wyłączoną kamerę, przepraszam - dodałem ze skruchą.
          Niby nie była to moja wina, lecz czułem się obciążony. Mogłem wszystkiemu zapobiec. Mogłem nakłamać Krzyśkowi. Ale czy to aż takie ważne, żeby ukrywać Miśka?
          - Ćśś, to nie twoja wina, Zibi. - Michał szybko siadł przede mną i położył swoją dłoń na moim policzku, abym spojrzał w jego oczy.
          Moje usta zamarły w niedowierzaniu, a do oczy, którymi intensywnie wpatrywałem się w niebieską toń tęczówek Kubiaka, napłynęły łzy. Serce jakby przystało, a oddech na chwilę wstrzymano. To, co poczułem od dłoni Kubiego, nie było w stanie nic wyrazić. Oprócz promieniującego chłodu, poczułem także drugą skórę. Dotyk sam w sobie. Łza ukradkiem wydostała się spod jednej z moich powiek i powędrowała na dłoń Michała. Czułem dotyk jego dłoni. Wszystko, czym wcześniej się przejmowałem nagle uleciało.
          - Cud... - wyszeptałem.
          - Wiedziałem, że ci się spodoba. - Sprzedał mi swój piękny misiowy uśmiech. Ja odwzajemniłem swoim.
          Wpadłem na pewien pomysł. Aby się tak bardzo nie rozczarować, działałem szybko. Podniosłem obie swoje ręce, przysunąłem się bliżej i otuliłem dłońmi twarz Kubiaka. Kolejna łza popłynęła. Czułem jego miękką skórę pod swoimi palcami. Z przejęciem patrzyłem w jego oczy. W pewnym momencie wyłączyłem myślenie i zbliżyłem nasze twarze ku sobie. Nasze usta się zetknęły. Poczułem słodki chłód i miękkość warg mojego przyjaciela. Po moim ciele przeszedł dreszcz, w głowię się zakręciło. Nie miałem pojęcia, czy Kubi się opiera czy odwzajemnia, aczkolwiek ja na pewno nie chciałem przestawać. Świat dookoła zawirował. Wtem wróciło moje racjonalne myślenie. Natychmiast się oderwałem od kuszących warg Michała i zacząłem mówić:
          - Ja pierdolę, Misiek, przepraszam, nie wiem, co mnie opętało. - I jak baba pobiegłem do toalety.
          Serce kołatało mi jak szalone, nogi drżały, a oddech nie zwalniał. Nie miałem pojęcia, co myśleć o moim czynie. Przypływ impulsu i stało się! Nigdy dotąd nie przypuszczałem, iż mogę mieć zapędy do jakiegokolwiek człowieka tej samej płci... Teraz nagle się to ujawniło.
          Oparłem się o umywalkę i spojrzałem na siebie w lustrze tak zwanym wilkiem. Nie miałem chęci podnoszenia wyżej głowy. Okręciłem kurek w kranie, by mogła popłynąć woda. Przez pewien czas nasłuchiwałem jej odgłosów i obserwowałem poczynania. W końcu zmoczyłem ręce oraz obmyłem twarz. Zimna woda wraz z zetknięciem z moją skórą, przywiodła mi na myśl dotyk Michała. Cholera, teraz nie zdołam oczyścić myśli, więc postanowiłem wyjść z tego kibla i stawić czoła całemu zajściu. Z pomieszczenia wypadłem jak burza.
          - Michał, ja... - urwałem.
          Kubiaka już nigdzie nie było.
          Spuściłem z siebie powietrze dość zawiedziony i wróciłem do łóżka, choć przez okno wdzierały się pierwsze promyki słońca.
          Cały poranek przeleżałem pod kołdrą, nie mogąc zapomnieć o tym zajściu sprzed paru godzin. Było to dla mnie jak jakiś sen, marzenie, które właściwie się nie zdarzyło. A jednak.

          Nawet nie zauważyłem, kiedy się zdrzemnąłem. Spojrzałem na zegarek stojący na stoliku nocnym. Uświadomił mi on, iż odleciałem na dwadzieścia sześć minut. To żem odpoczął. Choć nie odczuwałem jako takiego zmęczenia. Postanowiłem wygramolić się z pościeli. Już się nie łudziłem, że jakakolwiek czynność pozwoli mi nie myśleć o jednej jedynej rzeczy.
          Jedząc spokojnie sałatkę omal się nią nie zadławiłem, gdy rozbrzmiał dźwięk dzwonka do mojego mieszkania. Muszę przyznać, że za każdym razem przyprawiał mnie o szybsze bicie serca. Również za każdym razem sobie obiecuję, że pójdę do obsługi i go zmienię, tylko jakoś nigdy nie mam na to czasu. W progu ukazał mi się pan Ignaczak w całej okazałości.
          - Wyglądasz okropnie - przybyły oznajmił na wejściu.
          - Ty gorzej - również się przywitałem, po czym wpuściłem go do środka. - Cóż cię tu sprowadza, skoroś skłonny przerwać mój posiłek? - spytałem uroczyście.
          - O Michale przyszedłem pogadać. - Igła nie łypnął 'zabawy'.
          Mina mi trochę zrzedła. Szybko mu się zebrało na gadanie o nim, na co nie byłem zupełnie przygotowany. Głośno westchnąłem i dalej zacząłem skubać swoją sałatkę.
          - Co chcesz wiedzieć?
          - Mnóstwo pytań kłębi się w mojej głowie, ale nie wiem od czego zacząć.
          - Może pierwsze pytanie, które cię naszło - rzuciłem trochę od niechcenia.
          - Od kiedy... - zaczął Igła, lecz ie do końca potrafił skończyć pytania.
          - Tydzień po pogrzebie - ułatwiłem mu. Krzysiek głęboko westchnął z zaskoczenia. - No - przytaknąłem.
          Pytań było jeszcze wiele. Niektóre z nich były dość niedorzeczne, gdyż ja zupełnie nie znałem na nie odpowiedzi i nigdy nie myślałem, żeby spytać o to Miśka.
          - Dlaczego on tu w ogóle jest? W sensie... No chyba mnie rozumiesz.
          Tak, rozumiałem go. Sam się nad tym nieraz zastanawiałem i dopiero teraz coś mi wpadło do głowy:
          - Nie wiem, może coś tu go trzyma. Jakaś niedokończona sprawa czy coś...
          - Ale chyba nigdy nic nie mówił, że musi coś zrobić.
          - No nie.
          - To może coś innego go tu trzyma... Coś... Lub nawet ktoś.
          Moje serce zabiło mocniej. Igła siedział zamyślony, kiedy ja wypaliłem:
          - Jak byliśmy mali, Misiek oddał mi nerkę.
          - Co?!
          Bardzo mało osób wiedziało o przeszczepie, w ogóle, o tym, co mi się przytrafiło w dzieciństwie i jak Kubi mi pomógł. I nikt więcej nie miał się dowiedzieć, czego miałem zamiar dopilnować. W moich myślach pojawił się obraz z koszmaru, w którym Michał wycinał ze mnie nerkę. Pierdolona podświadomość!
          - Nie mów nikomu - powiedziałem ostrym tonem.
          - Dlacz...
          - I nigdy o to nie pytaj - przerwałem mu i uciszyłem.
          Parę minut minęło w ciszy, gdy wtem odezwał się dość przerażony Krzysiek:
          - Jezu, Zibi, ty krwawisz.
          Faktycznie poczułem na skórze jakąś ciepłą ciecz. Uniosłem rękę i wierzchem dłoni przetarłem miejsce, w którym poczułem tę ciecz. Kolor mojej skóry wyraźnie kontrastował ze szkarłatem krwi.

__________
Wybacz, Bellatrix, że nie wykorzystałam Twoich pytań, lecz były one dla mnie bardzo inspirujące. Dziękuję!
Czoś, w końcu czoś. Ileż Wy musieliście się na to naczekać! Mam nadzieję, że było choć trochę warto. c:
A siatkarzom dziękujemy za walkę i piękne chwile w tej Lidze Światowej, mimo braku formy!
P.S.: Przepraszam za wszelkie powtórzenia.